Organizacja Narodów Zjednoczonych od momentu powstania nadzorowała tworzenie regulacji prawnych w dziedzinie praw człowieka, dokładając wszelkich starań, aby normy te przestały być jedynie etycznymi wskazówkami, lecz stały się powszechnie obowiązującym prawem. Kodyfikacja w dziedzinie praw człowieka została już w dużej mierze przeprowadzona a ONZ koncentruje obecnie swoje działania na wdrażaniu ustanowionych przez siebie uregulowań. Wiedza nt. praw człowieka jest dyscypliną umiejscowioną pomiędzy filozofią - a zwłaszcza etyką – oraz licznymi dziedzinami prawa i naukami politycznymi. We współczesnym kształcie powstała po II wojnie światowej, lecz jej początki odnaleźć można już w starożytności, średniowieczu jak również w epoce Oświecenia. Prawa człowieka nie były przedmiotem badań ani nauczania na obszarach państwach komunistycznych, choć sformułowanie „prawa człowieka” rozszerzone o określenie „socjalistyczny” zaczęło pojawiać się w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku, w pewien sposób zaciemniając i rozmywając będące na czasie napływające ze świata zachodniego idee, określane w świecie komunistycznym mianem „burżuazyjnych praw człowieka”. W latach dziewięćdziesiątych koncepcja praw człowieka szybko upowszechniała się w Polsce poprzez proces dynamicznego rozwoju świadomości społecznej. Jednym z najważniejszych pojęć związanych z prawami człowieka jest „demokracja”. Termin ten jest w ostatnim czasie obiektem nieporozumień. Przez wielu demokracja utożsamiana jest z rządami większości a dowodem jej istnienia jest dla nich przeprowadzanie uczciwych, wolnych wyborów. Rządy większości mogą nieść ze sobą pewne zagrożenia dla jednostek i wszelkiego typu mniejszości a przykłady dla poparcia tej tezy pokazuje historia. Przywołać można w tym miejscu przykład skazanego na śmierć znanego wszystkim nauczyciela i filozofa greckiego Sokratesa. Zatem za demokrację należy uważać rządy większości ograniczone zbiorem praw i wolności przysługujących pojedynczym ludziom, których sprawującej władzę większości naruszyć nie wolno. Jest to tak zwana zasada konstytucjonalizmu, stanowiąca o tym, że prawa i wolności człowieka wytyczają granice władzy większości w społeczeństwie demokratycznym. Kolejnym bardzo ważnym terminem przy okazji rozważań na temat praw człowieka, jest „państwo prawa” (lub „państwo prawne”). W art. 2 Konstytucji RP z 1997 r. figuruje zapis, iż „ Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym”. Jakie znaczenie ma termin „państwo prawne”? Państwo prawne to państwo, w którym reguły gry między jednostką i władzą są jasne, stabilne i powszechnie znane. Jest to państwo, w którym obywatel z bardzo dużym prawdopodobieństwem może przewidzieć, jaka będzie reakcja władz na jego postępowanie, gdyż w państwie tym rządzi transparentne prawo a nie arbitralna wola jakiegoś urzędnika czy funkcjonariusza. Zauważyć należy, że państwo prawne nie musi być państwem demokratycznym, demokratyczne zaś nie musi byś prawnym. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że prawa i wolności człowieka występują wyłącznie w relacjach jednostki z państwem (działania wertykalne). Próby ujęcia stosunków międzyludzkich na podstawie metodyki i terminologii praw człowieka (działania horyzontalne) nie zdały egzaminu, w związku z czym mówiąc dziś o prawach człowieka mamy na myśli stosunki między człowiekiem a państwem. Życie prywatne a także wszelkie bliższe relacje międzyludzkie są źródłem licznych uprawnień i zobowiązań, nie jest to jednak domena praw człowieka. Odpowiedzialność za szerzenie wiedzy o prawach człowieka oraz ich ochronę, spoczywa na państwach członkowskich ONZ. Dlatego, w celu wzmocnienia ochrony praw człowieka w poszczególnych państwach, Narody Zjednoczone rozszerzyły swoją działalność poprzez utworzenie stanowiska Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka (UNHCHR), który pomaga rządom państw oraz innym narodom i międzynarodowym partnerom w promowaniu oraz ochronie praw człowieka. Propagowanie przestrzegania praw człowieka i zwiększanie odpowiedzialności jednostek oraz państw – członków stanowią decydujący krok na drodze ku wprowadzeniu przyjętych standardów w życie i stworzeniu globalnego systemu praw człowieka. Powszechne respektowanie praw człowieka, w tym prawa politycznego wyboru oraz zrzeszania się, prawa do wyrażania własnej opinii, prawa do zatrudnienia i godnego poziomu życia oraz praw kulturalnych, jak również wolność od strachu oraz od wszelkich form dyskryminacji i uprzedzeń jest istotne, aby w pełni osiągnąć złożenia Agendy na Rzecz Zrównoważonego Rozwoju 2030.
